"...Μόνο ικετεύω...
Να δεχτείς φως -πανσέληνο έταξες σε δυο ψυχές,
στον ποιητή που αργοπεθαίνει ανοργασμικός στην πένα,
σ'έναν εαυτό -λιμοκτονεί στη συντριβή του φοβού.
Σύρε την αλυσίδα.
Πνίξε τελευταία φορά τον τρόμο,
ανέπνευσε." Amy Roussou Boukouvala

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Εστω

"Σιωπη αυτομοληθηκε στο καθρεπτισμα μας.
Οι λεξεις πανηγυρισαν την ελευθερια στον οργασμο τους.
Αυνανιζονται οι στιγμες ικανοποιώντας το χθονιο μιας και μονο ορμης,
δολοφονουν το κατεστημενο του ερωτα με το ιδιο τοξο.
Πυρποληθηκαν οι ευχες
–αυτοκτονησαν στη ματαιοτητα της αφης.
Μια στιγμη.
Σπινθηροβόλησε το δακρυ,
θυσιαστηκε ο λυγμος,
πυροβοληκε το ονειρο –νεκρο ακομη ξερναει υποσχεσεις.
Κλεινω τα ματια.
-Ποια οραση εχει απομεινει όταν οι αισθησεις ολες τρεχοντας
διεσχισαν το κορμι σου με μια ανασα;
Εστω, υπαρχω." Amy


Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Το βλέμμα

" Το βλέμμα φοβήθηκα.

Μη μπήξει μαχαίρι ίσαμε το μεδούλι.
Σκοτάδι κυοφορεί στη σκέψη.
Είχα απλώσει το ίσως, σ’ ένα χθες.
Να στεγνώσει στον Ήλιο.

Απεγνωσμένο σαπίζει στα υπόγεια της τρέλας.
Παράδεισο ψάχνει.
- Κλειστές οι Πύλες -
Λόγω κατεδαφίσεως κεκτημένων παθών.
Σου λέω...

Το βλέμμα φοβήθηκα.

Είναι μαύρο το κενό που ταξίδεψα.
Κρεμάστηκα στη λαγνεία δυο χεριών
Κομμένα φτερά που ταξιδεύουν μόνα.
Σου λέω...

Το βλέμμα σου φοβήθηκα.

Μύρισε μύρο απόψε.
Έκαψα τα όνειρα μου στο αύριο.
Τη στάχτη σκόρπισα στις πληγές.
Ν' ανθίσουν καινούργια.
Ροδοπέταλα που μαραθήκαν στο βήμα.

Σςςςς!!!

-Θα ξυπνήσεις τις ευχές...
" Amy Boukouvala


Αν...

"Μη ρωτησεις αν..
Σ' επικεφθω κι αποψε,
εχω ηδη παραδοθει στην ανασα σου.
Εξεπνευσε με -αφεσου.
Αν..
Επιζησω σα δεις ξανα τον κοσμο.
Με κλαμμα καλως ορισε παλι το συμπαν.
Αν..
Σαγηνευτω απο την αρμονια
-ολα οδηγουν στο ιδιο σημειο:
διαστελλομαι ηδονικα.

Ακου!
Η νυχτα ειναι μεγαλη.
Το φεγγαρι ξαμοληθηκε στο διαβα μας
-κι μεις
που;

Ακου!
Υγροποιηθηκε η πνοη σου,
-στο τελος ολα στη γη καταληγουν-
δακρυ που ποτισε τα σωματα.
Ας ξεδιψασουμε
-εστω αποψε." Amy Roussou Boukouvala


Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Θεική ένωση

"Νευρωδης ποθος
-σειεται στο περασμα της θλιψης μου στη νυχτα.
Ξοδευω το ελαχιστο στην αφη,
ενω το γιγαντωμα της σκιας σου
σερνεται στον ερωτα, ελεος!
Ικριωμα βοης και μοιρασμα νεκρου στον ανεμο
-σε ποιον οριζοντα αυτομολησε το πνευμα?
Σταλαζω τη σκεψη στο βημα της απουσιας σου
-αργοπεθαινει ο δαιμονας.
Εντος μου μπλεκει χωμα με σαλιο
-ανθρωποι ειμαστε, ακους?
Εβδομη μερα,
ξεκουρασου." Amy Roussou Boukouvala