"...Μόνο ικετεύω...
Να δεχτείς φως -πανσέληνο έταξες σε δυο ψυχές,
στον ποιητή που αργοπεθαίνει ανοργασμικός στην πένα,
σ'έναν εαυτό -λιμοκτονεί στη συντριβή του φοβού.
Σύρε την αλυσίδα.
Πνίξε τελευταία φορά τον τρόμο,
ανέπνευσε." Amy Roussou Boukouvala

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Τι έλεγα;

Αυστηρώς ακατάλληλο προς χρήση.
Κάθε κενό γέμισε με το γαμώτο του προηγούμενου.
Στάλαξε ιδεατά το δάκρυ - στέγνωσε πριν καν γεννηθεί.
Ξέρασε τον οίκτο, τον απίθωσε εκεί που μόλις ορθώθηκε
στα μάτια κάποιων – ‘ποτέ’ φώναζαν από κούνια.
Πόρνη πολυτελείας - σέρνομαι στα υπόγειά σας,
αυνανίζομαι τις στιγμές μιας ελευθερίας φυλακισμένης,
ξυπόλητη σκορπώ την ηδονή
-καλύπτω τη βρώμα των φόβων σας
μ’ ένα άρωμα ανυπότακτης ελπίδας.
Το σκοτάδι σας είναι αλλιώτικο.
Διαυγώς κατάλληλο προς την όραση.
Ταπεινώνει τον Ήλιο –κι όμως..
-Πως τολμάτε ν’ αψηφάτε έναν θεό?
Όσους θανάτους κι αν φίλησα προκλητικά,
όσους κι αν φλέρταρα με ξυράφια παραμάσχαλα,
τον Ήλιο κατάματα ποτέ..
Μα είναι φορές ..
- θνητοί και θεοί ξεχωρίζουν το «θήτα» τους.

Ω! Άνθρωπος είσαι αναίσχυντη..
-Συγχώρα με..
Είναι που σε μύθους μπλέκω από σπίθα
-μέχρι να σβήσω το τσιγάρο έχω γίνει ξανά θνητή..
Τι έλεγα;



Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Άραγε

"Άραγε...
Πες ευχαριστώ στη πλάση.
Γύρνα και φτύσε εκεί,
πρίν από 'σένα πάτησε ο Έρωτας.

Άσε μια σπιθαμή καρδιά ανοιχτή,
ίσως περάσει νυχοπατώντας η αγάπη.
Προσπάθησες ποτέ ασθμαίνοντας,
να δώσεις στον εαυτό σου ύπαρξη;
Να ξημερώσει όταν η νύχτα ξεσπά,
κραυγάζει να σωθεί στο χάσιμο της.
Να ξεραθεί ο πόνος στην αυγή της ελπίδας.
Σκυφτός, βαδίζεις σε καρφιά,
δαγκώνεις τριαντάφυλλο -ισορροπείς το σύμπαν.

Άραγε...
Έσφαλες ποτέ;" Amy

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ

https://www.facebook.com/amybouk#!/group.php?gid=235516883371

"Η Ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή..."
"Και γιατί όχι?-Ρώτησε η κρυφή χαρά που αντιστεκόταν αιώνια στην δίψα...
Ω!-Θεοί!!
-Τον λόγο δώστε μου να γίνομαι ένα με όλα...
Στο θάνατο παραδόθηκα ολοφώτιστη,
στην έκρηξη κάθε που ξημέρωνε,
στο σπλάχνο που γκρέμισε η ιαχή του θριάμβου,
με το κορίτσι που γράφει πίσω απο την κουρτίνα,
μαύρη σκιά που δέθηκε με σπάγγο,
στον οργασμό που υψώθηκε με στίχους,
στην παράσταση που έσπασε την οθόνη
ουρλιάζοντας:είναι αργά!
-Η ζωή χώρεσε ολόκληρη σε μιά μαύρη τρύπα...
Τώρα εισπνέει τέχνη και χώμα..."VENNIS MAK



Αφιέρωμα στο μπλόγκ Real eyes

Real Eyes: Πνοή ανανέωσης στον χώρο της ποίησης..: "Παιδί της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα και γεννημένη στην Ερμιόνη ή Αμαλία ή - κατά facebook - Amy Μπουκουβάλα κουβαλάει στις...."

Σουρεάλ

" Αφέθηκα στον καημό.
Κύρτωσε σ’ έναν αγέρα ολόδικό μας.
Παραμορφώθηκε η μοναξιά,
ούρλιαξε έλεος, καθώς η καρδιά απέμεινε σαπισμένη στο χέρι σου.
Φυτεύω σε διαβρωμένη γη το σπέρμα σου.
Καλημερίζω το πόνο ενώ η χαρά μόλις έστριψε στη γωνία.

- Ανάξια, με όρκους να πνίγουν το εγώ μου -
Δονούμαι σ’ ένα λυγμό που με σφίγγει χρόνια.
Παραφωνία, η κραυγή αποζητά αναγνώριση.

Να ακουστεί στο πέρα ενός κόσμου κοντράστ στο δικό τους.

- Πόσα λεπτά Θεέ μου…

Κουλουριασμένη με νύχια μπηγμένα στο λάθος.

Στάζουν το ίσως του αύριο.

- Όλα ιδέες.
" Amy


Vennis Mak - Δε θάμαι λίγη σκόνη

http://www.youtube.com/watch?v=Ck4K-e5Ehjc

Video Art - Amy Roussou Boukouvala



Το ανέλπιστο

" Γδαρμένες φτέρνες, τσακισμένα βήματα.
Περιπλανιέμαι στα τάρταρα ενός πάθους που κρύβεται.
Αντηχά το φόβο.
Με χαστουκίζει κάθε φορά που φωνάζεις.
- Λυγίζω -
Ένα κομμάτι πόνος.
Να καθρεπτίσω τον νου.
Την άβυσσο να φωτίσω σε τέσσερις άκρες.
- Σταυρώνομαι -
Ακροβατώ στο μέσα σου.
Χαραμάδες σκάβω με νύχια κομμένα.
Να μπάσω λίγη χαρά στη θλίψη της γύμνιας σου.
Δώσε μου το χέρι σου.
Φτύσε με στα μούτρα και πες μου
-Αναπνέω εμένα σ’ εσένα.
Μαλλιά ανεμοδαρμένα στην ηδονή
- Σαπίζω -



Τρελή καταδιώκω το ανέλπιστο.
" Amy Boukouvala


Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ανήλικα όνειρα

" Δεν μιλώ για εμένα.


Η ζωή πάτησε στις μύτες των ευχών της,

σχεδίασε μια πανσέληνο κι ένα παράθυρο.

Τύλιξε με μια πόρτα ανοιχτή το όνειρο,

το φίλησε στο μέτωπο να μην εκραγεί.

Κι έφυγε...


Δεν μιλώ για εμένα.

 

Ο θάνατος λούφαξε.

Κρύφτηκε κλαίγοντας στο παράπονο μιας απόφασης,

απέμεινε γυμνός μ' ένα στέμμα να βαραίνει τη συνείδηση.

Αναπόλησε τη μέρα που νόμιζε πως είχε νικήσει.

Ο πόλεμος δε κατακτιέται με μάχες.

Στις υποχωρήσεις θριαμβεύει.

 

Και το σώμα φαντάστηκα.

Κουφάρι στις ηδονές,

έρμαιο ενός ανέμου, που φύσηξε στο αυτί της δειλίας μου,

κόκκος μνήμης που ακροβατεί στο μετέωρο της ύπαρξης.

 

Απόψε δε μιλώ για εμένα.

 

Για κείνο το σοκάκι που μάθαιναν

ποδήλατο τα όνειρα μας.

Κι ένα έπεσε στη προσπάθεια.

 

- Γι' αυτό μιλώ." Amy