"Κι ομως η ζωη ισορροπουσε αμφιρροπη.
Mε ματια κλειστα ικετευσα μιαν ανατολη
ο ηλιος επαιζε κρυφτο με το φεγγαρι
αναμεσα τους ενα περιστερι ουρλιαζε νικηθηκαμε
χερι χερι βαδιζαμε στο σκοτεινο μας
παρακαλουσαμε την πηγη να σταξει λιγο αιμα
πνοη να ανθισει η αγαπη στα ακροδαχτυλα
Περσεφονης μυθος η πορεια ενος αστρου
-που ολο πεφτει-
επρεπε να ειμαι δωδεκα μηνες αφαντη
μα να που ταλαιπωρω την υπαρξη με μια μου αναπνοη
αγαπα με" Amy
Έτσι είναι η Ζωή ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάμεσα στο φως και το σκοτάδι
Υπέροχο Amy!
Σ'ευχαριστώ Δημήτρη μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφή