Κάθε κενό γέμισε με το γαμώτο του προηγούμενου.
Στάλαξε ιδεατά το δάκρυ - στέγνωσε πριν καν γεννηθεί.
Ξέρασε τον οίκτο, τον απίθωσε εκεί που μόλις ορθώθηκε
στα μάτια κάποιων – ‘ποτέ’ φώναζαν από κούνια.
Πόρνη πολυτελείας - σέρνομαι στα υπόγειά σας,
αυνανίζομαι τις στιγμές μιας ελευθερίας φυλακισμένης,
ξυπόλητη σκορπώ την ηδονή
-καλύπτω τη βρώμα των φόβων σας
μ’ ένα άρωμα ανυπότακτης ελπίδας.
Το σκοτάδι σας είναι αλλιώτικο.
Διαυγώς κατάλληλο προς την όραση.
Ταπεινώνει τον Ήλιο –κι όμως..
-Πως τολμάτε ν’ αψηφάτε έναν θεό?
Όσους θανάτους κι αν φίλησα προκλητικά,
όσους κι αν φλέρταρα με ξυράφια παραμάσχαλα,
τον Ήλιο κατάματα ποτέ..
Μα είναι φορές ..
- θνητοί και θεοί ξεχωρίζουν το «θήτα» τους.
Ω! Άνθρωπος είσαι αναίσχυντη..
-Συγχώρα με..
Είναι που σε μύθους μπλέκω από σπίθα
-μέχρι να σβήσω το τσιγάρο έχω γίνει ξανά θνητή..
Τι έλεγα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου