-Πόσοι αιώνες να πέρασαν?
Σαπίζω φυλακισμένη σε κόσμους από ατσάλι.
Αμάρτησα και ο Παράδεισος άρχισε τις περικοπές.
-Το καλό είναι πολύ αθώο για να ελπίζεις,
καταντά ανάξιο για θνητούς που κομματιασμένοι συγκολούν αναμνήσεις!
Μα και 'σεις δαίμονες, τη πίστη σας χάσατε,
την ώρα που τελευταία ανάσα παρέδιδα στην αγάπη.
-Μοίρα ανυπόφορη!
Κάποτε, μου ψυθίριζε ο άνεμος πως αν αγαπώ..
Η ζωή θα μεταμφιεστεί σε αγκαλιά,
πως θα χωρέσει το σύμπαν μου απ'άκρη σ'άκρη.
Ο θάνατος θα γονατίσει στη δύναμη που θα κρατώ σφιχτά ανάμεσα στα δόντια μου.
Με κλειστά μάτια προσευχήθηκα.
Με δάκρυα ν'αυλακώνουν το πρόσωπο και σ'έρωτα να καταλήγουν στο πάτωμα.
Φαίνεται τελικά μου ξέφυγε εκείνη η αγάπη..
Με τη πνοή που ελεύθερη ταξίδεψε.
Να χαιδέψει απαλά τους ώμους, τα χέρια, τα χείλη σου.
Εύχομαι μόνο η ελπίδα να φύγει τελευταία από εδώ όπως οφείλει.
-Να κλείσει τη πόρτα φεύγοντας και να βάλει ένδειξη:
"Εδώ η αγάπη παρέδωσε τα όπλα για πρώτη φορά"." Amy Roussou Boukouvala
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου